หมาจรจัด ได้กินบ้าง ไม่ได้กินบ้าง

มีบางช่วงที่หลังเสร็จงาน ไปร้านอาหารข้างทาง ร้านบ้านๆ มีโตีะ ประมาณ 10 กว่าโต๊ะ  มีเวทีสำหรับนักดนตรี  เล่นเพลงให้ฟัง  บรรยากาศสบายๆ ข้างทาง บวกกับจิบเครื่องดื่มเย็นๆ ทำให้สบายใจขึ้นบ้าง  แถวนั้นจะมีหมาจรจัดอยู่ 2-3 ตัว แวะเวียนมาแถวๆโต๊ะลูกค้า บ้าง  ผมสังเกตว่า  สายตาของ หมาจรจัด  ถ้าเราลองจ้องที่ตาของสุนัขพวกนั้น มันบอกถึงความรู้สึกและอารมณ์ ของมันออกมาอย่างดี  บางตัวขี้เล่น  รู้วิธีอ้อนคน  อย่างตัวที่ชื่ิอโชกุน  ตัวนี้ออกเอาแต่ใจหน่อย เพราะมีแต่คนชอบเล่น   อีกตัว เป็นหมาเพศเมีย ชื่อ ฮ่องเต้  พันธ์อะไรไม่รู้เพราะดูมอมแมมไปหมด  ตัวนี้ดุ เข้าใก้ลแล้วจะกัด  ผมลองสังเกตสายตาตัวนี้ดู แววตาที่ออกเศร้าๆ  คงเพราะขาหลังทีพิการจากการที่โดนรถชน  เวลาที่ใช้ขาหลังเกาหู  มันจะร้องเหมือนบอกว่าเจ็บไปด้วย  อีกตัวหนึ่งตัวสีดำ ชื่อโด้ เป็นตัวเมียสีดำขี้อ้อน  มีลูกหลายตัวสีเหมือนแม่   โด้ ชอบมานั่งรออาหารจากคนใจดีบ่อยๆทุกๆวัน  แล้ววันหนึ่ง ผมก็ไม่เห็นมันมาอีกเลย   แม่ครัวที่ร้านบอกว่า คงโดนรถชน นอนเจ็บอยู่แถวป่าข้างถนน  มีลูกๆมันวิ่งอยู่รอบๆ  แม่ครัวคนนี้ใจดีมาก  ทุกครั้งงที่ร้านปิดแล้ว จะนำอาหารมาให้หมาจรจัด 3 ตัวนี้ทุกวัน  ถึงแม้ตัวไหนบาดเจ็บหรือไม่สบายก็จะตามเอาอาหารไปให้ถึงที่   เจ้าตัวตัวชื่อโด้ ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นยังงัยบ้าง  เพราะหลังจากวันนั้น เมื่อประมาณ 2 สัปดาห์ก่อน  ผมก็ไม่ได้ไปร้านนั้นอีก   หมาจรจัดพวกนี้  บางวันก็ไม่ได้กินอะไร  บางวันก็ได้กิน พออยู่พอกิน   แต่ก็เห็นเล่นกันอย่างสนุกสนาน  มีอิสระเสรี   ไปไหนก็ได้   คนแก่คนเฒ่าท่านจะบอกเสมอว่า หมา  ถ้าอยากรู้อารมณ์ความรู้สึกให้มองที่ตา  สายตาสื่อทุกอย่างออกมาให้เห็นเสมอ ...